Geen ‘Ja’ en geen ‘Nee’ graag

Door: Bas den Blaauwen

Als iemand mij een vraag stelt waar ik ‘ja’ of ‘nee’ op moet antwoorden dan loop ik helemaal vast. Vroeger zei ik dan altijd maar ‘ja’ of ‘nee’, omdat het zogenaamd een simpele vraag zou zijn. Maar dat is het bijna nooit, niet voor mij. Er werd zelfs weleens gezegd op ongeduldige toon: ‘Nou, Ja of nee, wat is het? Is toch niet zo moeilijk?’ Misschien herken je dat wel.

Laatst werd er in een podcast gevraagd aan mij welke kleur ogen ik heb. Mijn antwoord: Ligt eraan vanuit welke hoe en welk licht. ‘Soms groenig, soms blauw , soms grijs’ was mijn antwoord. Soms is dat heel onhandig en lastig voor de ander die even kort wil een antwoord wil horen en niet perse alle nuances van mijn oogkleur hoeft te weten.

Mijn kinderen doen dit ook. ‘wil je pindakaas of kaas op je brood?’ ‘doe maar leverpastei’, of iets anders wat we niet hebben.

Lang heb ik mij aangepast naar zo snel mogelijk alles terugredeneren naar een zo kort mogelijk antwoord.

En altijd voelde ik achteraf dat mijn antwoord niet compleet was of niet helemaal klopte.

In mijn brein is alles met elkaar verbonden en dan is een ja of nee vraag niet meer te beantwoorden met ja of nee. Er zijn variabelen en die komen allemaal omhoog. Dat is een hoop informatie tegelijk en dat moet allemaal door dat ene spraakkanaal. Dat heb ik eerst te ordenen voordat ik een conclusie kan trekken. Overigens, als je mij om een conclusie vraagt dan krijg je er waarschijnlijk 3 of meer. Allemaal beginnend met ‘Als dit gebeurd, dan…’. Alles heeft verband met elkaar. Soms zei ik maar gewoon niks meer.

Zo vind ik het soms ook heel ingewikkeld om bij 1 onderwerp te blijven, Want ja deze denkwijze is toch ook verbonden met een niet-lineair brein en ook met metaprogramma’s en ook met denken in 3D, dus daar moet dan ook wat over staan. Zo kan een taak als een simpel stukje schrijven voor mij uitmonden tot een enorme opgave. En heb ik de neiging om van een simpel blogje een heel boek te schrijven. Dat heb ik trouwens wel eens geprobeerd. Dat werd steeds meer een berg om tegenop te zien omdat mijn brein er zoveel bijhaalt. Alles heeft verband met elkaar.

Gelukkig ben ik niet de enige die zo denkt. De grote denkers en filosofen van nu en vroeger hebben allemaal zo'n brein. Daar hou ik mij dan maar aan vast. Zij zijn geneigd het hele of een breder plaatje te zien en alle nieuwe informatie die ze krijgen wordt toegevoegd aan dit grote geheel. Alles staat wederom in verband met elkaar.

Na heel veel aanpassingen en proberen alles zo duidelijk mogelijk te vertellen voor de ander heb ik mijn brein en mijn bedrading geaccepteerd zoals het is. Ik ben gebruik gaan maken van dat wat mijn brein doet. Uitzoomen en verbinden van zaken. Ik zie dat letterlijk voor me. Als een soort palet of een tijdlijn. Het lijkt een beetje op zo’n wand die ze maken in CSI met foto’s en draden om de verbanden in een moordzaak te kunnen zien. Ik blijk dit dus gewoon altijd in mijn hoofd te doen.

Misschien is ADHD niet persé een superkracht, maar de onderliggende bedrading misschien wél. Daarom is het zo fijn om die bedrading beter te leren kennen.

Kom je jouw bedrading ook ontdekken?

Tot ziens!

Bas